Het verhaal van Meliksah en Busenur

Meliksah (21) en Busenur (24) zijn broer en zus en wonen samen met hun vader in de crisisnoodopvang voor vluchtelingen aan de Galvanistraat. Zij maken veelvuldig gebruik van de activiteiten die hen via CVVE aangereikt worden. 

Desgevraagd noemen zij een aantal activiteiten waaraan ze hebben meegedaan: een Multicultiparty, hangouts in de Schaapskooi, een Neonparty en een activiteit met virtual reality. Allemaal activiteiten buiten de deur waarbij ze in contact komen met andere jonge mensen. Busenur: “We gaan er zoveel mogelijk op uit. Als je binnen op je kamer blijft zitten, duurt de dag eindeloos. Nu maak je contact met andere mensen en kun je ook je Nederlands oefenen.” En dat vinden ze belangrijk. Wekelijks krijgen ze net als alle andere vluchtelingen in de opvang taalcoaching van vrijwilligers uit Ede. Meliksah en Busenur spreken uitstekend Engels en kunnen zich daar in Nederland goed mee redden. Toch vinden ze het belangrijk om Nederlands te leren, met het oog op hun toekomst. En ook omdat ze zich realiseren dat voor het voeren van wezenlijke gesprekken het beheersen van de Nederlandse taal belangrijk is.

Meliksah, Busenur en hun vader maken ook graag gebruik van de mogelijkheid om vrijwilligerswerk te doen in de sorteerhal van Restore Ede. Ze werken er gemiddeld drie dagdelen per week. Busenur: “We maken de zakken met spullen die binnenkomen open en sorteren kleding bij kleding, boeken bij boeken”. Meliksah helpt ook bij de recycling van elektrische apparaten. Een koelkast die kapot is, wordt dan bijvoorbeeld gerepareerd met een onderdeel uit een andere koelkast die het niet meer doet. Ook werken ze vaak in de kledingsortering. Goede kleding wordt gescheiden van niet herbruikbare kleding, er wordt gesorteerd op maat en op kleding voor mannen of vrouwen. “Kijk”, zegt Meliksah trots wijzend op zijn kleding: “Alles wat ik aan heb, is van de Kringloop. We kunnen het goedkoop krijgen.” Busenur vindt het fijn dat ze met dit werk een nuttige bijdrage levert. “Alles aan dit werk is goed”, zegt ze enthousiast. “Je gaat verspilling tegen, het helpt de economie en de Restore zorgt voor banen.” Broer en zus zijn zeer te spreken over de leidinggevenden bij Restore. “De mensen van Restore zijn zo aardig! Ze zijn vriendelijk, ze helpen je met Nederlands spreken en ze nemen de tijd voor je om dingen uit te leggen.”

Iets waar Busenur verder veel plezier aan beleeft is de wekelijkse activiteit met de Vrouwengroep. Vaak gaan ze er met z’n allen op uit. Van de zomer zwommen ze aan een strandje in Renkum, brachten een bezoek aan Hoekelum, gingen naar de Ginkelse heide en bezochten een lunchconcert in Wageningen. Ook hebben ze een keer op een boerderij meegeholpen met oogsten en kregen ze als tegenprestatie een lekkere lunch aangeboden. Busenur vertelt dat de vrouwengroep veel voor haar betekent: “Ik kijk er elke week naar uit. Ik ontmoet nieuwe mensen, ik ben eruit en ik praat Nederlands. Het geeft richting aan mijn week.

Ook Meliksah heeft een dierbare liefhebberij weer opgepakt. Hij is niet zo van de sportactiviteiten, die ook regelmatig georganiseerd worden, maar werkt graag met hout. “Phia van CVVE is voor mij op zoek gegaan en heeft de Houtclub gevonden”, vertelt hij blij. Iedere week gaat hij ernaartoe om beeldjes uit hout te maken. Hij heeft het er erg naar zijn zin. Had hij thuis alleen een mes, nu heeft hij de beschikking over allerlei machines. Op aandringen van zijn zus, laat hij zien wat hij gemaakt heeft. Het geeft hem veel voldoening. Hij kan maar moeilijk met de mensen van de houtclub praten, want ze spreken geen Engels, maar hij is blij met de vriendelijke en warme ontvangst die hij daar krijgt.

Het maatwerk van CVVE oogst bij broer en zus veel lof. Zij vertellen dat het voor hun vader wat lastiger is om zich thuis te voelen in Nederland, omdat hij geen Engels spreekt. Vol waardering vertellen ze dat Phia, toen zij hoorde dat vader vroeger veel viste, op zoek is gegaan naar een hengelmaatje. Regelmatig gaat hun pa nu samen met iemand uit Ede vissen. Zelf proberen broer en zus hem regelmatig mee op stap te nemen buiten de deur. Aan het eind van het gesprek wil Busenur nog eens benadrukken hoe belangrijk de activiteiten zijn. “Het is voor ons zo waardevol.” vertelt ze. Het is goed om buiten de noodopvang te komen.” “Ja”, vult haar broer aan. “Op deze manier krijgen we ook een connectie met de Nederlands cultuur. Als we straks mogen blijven en hier mogen werken, dan zijn we al een beetje geïntegreerd en is de cultuurschok minder groot. Meliksah haalt nog eens zijn telefoon tevoorschijn en laat een app zien waarop alle activiteiten voor de vluchtelingen worden aangekondigd. Een regelmatige stroom van berichten. Meliksah: “Het is niet zo dat er één keer een activiteit is en dan weer een poos niet; juist die continuïteit is zo belangrijk”, vindt hij. “Dat je er gewoon op kunt rekenen dat het elke week doorgaat”. Kennelijk geeft dit houvast in een leven vol onzekerheid.