Bij een uitje met Eritrese mensen gaat alles anders dan gepland!

Het was inmiddels zomervakantie geworden. De kinderen die bij mij thuis op de bank zaten, verzuchtten dat ze er tegenop zagen: geen school, geen activiteiten, alleen maar slapen, eten en tv kijken. Ze benoemden ieder afzonderlijk dat dit ‘niet-goed’ was en ze wilden dat de school maar door was gegaan.

Een collega-vriendin stuurde me een overzicht door met alle kinder-activiteiten in de zomervakantie. Ik zocht een moment waar ik de kinderen mee naar toe kon nemen en vond deze op een vrijdagmiddag. Op deze dag zou er in het centrum een grote kinderspelterrein zijn. Zoals gebruikelijk appte ik alle Eritrese moeders in half Nederlands en half Tigrinya (wat qua spelling niet klopt, maar waarvan ik hoop dat ze het toch een beetje beter begrijpen J).   Ik had benadrukt dat ze echt op een bepaalde tijd bij mij moesten zijn als ze mee wilden en van  bijna ieder kreeg ik terug dat ze er om die tijd zouden zijn.

Er was een nieuwe Eritrese vrouw die ook wel mee wilde gaan. Ik kende haar nog niet en ik wilde haar, samen met een ander gezin, ophalen. In het flatgebouw waar het andere gezin woonde, woonde nog een Eritrees gezin. Ik was opgelucht dat zij niet gereageerd hadden, omdat zij simpelweg niet in mijn auto hadden gepast. De rest kon mijn huis wel zelf vinden op de fiets, redeneerde ik. Eenmaal aan de deur van de eerste vrouw, kwam ik tot de ontdekking dat ze niet thuis was. Ik vervolgde mijn weg naar de flat waar de twee Eritrese gezinnen wonen. Daar vertelde vervolgens de moeder die wel mee zou gaan, dat zij helaas niet meer kon komen. Het gezinnetje dat niet had gereageerd, bleek er al helemaal op ingesteld te zijn dat ze wel mee zouden gaan. In no-time waren ze bij elkaar. Lachend in mijzelf tufte ik met de auto terug naar mijn huis – hoe kon het ook anders dan dat er weer heel andere mensen in mijn auto zouden zitten dan ik voorheen had gedacht.

We kwamen aan bij mijn huis, constateerden dat het mooi weer was en besloten ter plekke om er een picknick van te maken in het parkje vlakbij. We legden de spullen klaar en ondertussen zei ik lachend tegen de Eritrese moeder: iedereen zegt: ja, ik kom!, maar inmiddels is het een half uur later en is er niemand dan wij. De vrouw ging aan het bellen en niet lang daarna kwam iedereen aanfietsen. De meiden gingen turnoefeningen doen in het gras en de jongens speelden met de bal en tennis. Zo Nederlands als ik was, had ik het andere plan nog in mijn hoofd en vroeg wie er mee wilde gaan naar het centrum. Iedereen keek mij verbaasd/enigszins ongemakkelijk aan. Ze wilden hier blijven. Eén jongen stak tegelijkertijd enthousiast zijn hand op dat hij wel wilde. Samen met hem ging ik lopend naar het centrum, terwijl de anderen in het gras verder bleven picknicken. Ik genoot ervan hoe de jongen vol verwachting naast me liep en vertelde wat voor spelactiviteit hij het leukst zou vinden.

Eenmaal in het centrum was het speelterrein nergens te bekennen.  De jongen ging op een bankje zitten en wachtte netjes en geduldig toen ik verschillende mensen vroeg waar het spelterrein dan was. Niemand kon me antwoord geven. Ik keek naar de jongen die zo stil zat te wachten en ging naar hem toe. Ik vond het naar om tegen hem te moeten zeggen dat de activiteit hier niet te vinden was, maar hij keek me vriendelijk aan en zei dat het niets gaf. Iets in zijn houding kwam op mij als heel volwassen over en ik verbaasde me erover. Hij had er zo’n zin in en berustte zich er tegelijkertijd zo snel in. We liepen terug, ik trakteerde hem op een flesje drinken en we voegden ons weer bij de groep. Kort daarna moest ik zelf naar mijn werk toe. Ik benoemde dat de mensen hier best mochten blijven, maar dat ik alvast mijn spullen zou gaan pakken. ‘Ah, het feestje is over’, knikte een vrouw en begon mee te helpen opruimen. Opnieuw schoot ik in mijzelf in de lach: zij zagen deze picknick dus als een feestje dat ik gaf! Hoe anders is deze middag weer gelopen dan gepland! Het was mijn doel om kinderen mee te laten doen met een activiteit in het centrum, maar vervolgens zijn al deze moeders en kinderen een feestje gaan vieren dat ik blijkbaar aan het geven was, terwijl ik een groot deel van de tijd met een kind op zoek was naar de activiteit die er niet bleek te zijn. Tegelijkertijd concludeerde ik dat deze middag niet leuker had kunnen verlopen dan op deze manier.

Claudia