Ervaringsverhaal van Els en haar Syrische maatje

Foto: Een impressie van de multiculturele maaltijd die Els met haar maatje bezocht.

 

Els is 68, woont in Bennekom en is maatje van een Syrische vluchtelinge (48). Samen bezoeken ze koffie-ochtenden, multiculturele maaltijden en ze zoeken elkaar thuis op. Met Els praat ik over hun contact en wat dit voor haar betekent.

“Ik heb zelf jarenlang in het buitenland gewoond, dus ik weet dat het heel belangrijk is om contact te hebben met mensen van het land zelf,” begint Els te vertellen. “Voor mij was het heel anders. Ik was daar om te studeren, ik sprak de taal en ik was niet gedwongen door omstandigheden. Ik vind dat we de plicht hebben om te zorgen voor de mensen om ons heen: familie, vrienden en buren. En of dat nu mensen zijn die al jaren in de buurt wonen of pas kort, dat maakt niet uit.” 

Het valt Els op dat wanneer mensen uit een ander land komen, we geneigd zijn eerst te kijken naar de verschillen. Zij denkt hier heel anders over: “We moeten juist de dingen die wij heel vanzelfsprekend vinden weglaten en kijken naar de overeenkomsten. In plaats van bij 100 beginnen en aftellen, van wat is er anders, moet je bij 0 beginnen en juist gaan kijken, wat zijn de overeenkomsten.”

Het contact is soms lastig. Van haar gezin, man en kinderen, spreekt het maatje van Els het minst goed Nederlands. Logisch, vindt Els: “ze is moeder en houdt zich ook met andere dingen bezig. Haar kinderen en man vertalen soms voor ons, maar ik vind het prettiger als we alleen zijn en het echt zelf moeten doen. Het duurt dan wat langer, maar is wel zo leuk.”

Ondanks dat de taal soms lastig is, klikt het goed. “De eerste keer dat ze bij mij thuis kwam, zag ze dat ik hier allemaal dingen heb liggen uit de natuur” vertelt Els, terwijl ze naar de vensterbank wijst. Hier ligt een grote verzameling natuurobjecten. “Ze keek er naar en ze zei ‘mooi!’. Dan kan je nog denken: ze wil iets vriendelijks zeggen. Maar dan had ze ook iets anders kunnen zeggen. En bovendien keek ze er echt naar en toen zei ze: ‘maar niet met kinderen erbij’. En dat is heel bijzonder, want er komen hier wel eens mensen met kinderen en die gaan er gelijk mee spelen. Maar zij had gelijk in de gaten dat dat niet de bedoeling is, ze zag hierin wat ik er ook in zie. Dat vind ik leuk.” 

Er zijn meer dingen die ze snapt uit het leven van Els: “Ik had een vriendin in Algerije, zij was erg belangrijk voor mij, maar ik kon met vrijwel niemand over haar praten zonder context uit te moeten leggen. Maar wel met haar. Als ik aan haar vertel dat dat ze niet kon lezen en schrijven, dat begrijpt ze heel goed. Of wanneer ik een foto laat zien van een bruiloft, zij ziet dat en zegt; ‘oh wat leuk en wat een mooie jurk’. Zij snápt het gewoon en dat is voor mij heel waardevol.”

“En, ze bakt heerlijke koeken”, lacht Els, “ik heb haar bezig gezien voor het Suikerfeest, echt kunstwerken! Ik heb er een paar meegenomen naar onze banketbakker hier, om te laten zien. Hij heeft ze bekeken en geproefd en was erg onder de indruk. Zulke mooie koeken kan zo’n bakker zich niet permitteren, dat wordt te duur per koek. Hij gaf me een aantal koeken mee die ik vervolgens weer aan haar kon geven. Voor haar ook erg leuk die erkenning, maar, vertelde ze: zo sta ik ook bekend bij vrienden en familie: voor goede en lekkere koeken moet je bij mij zijn!”

Els is er van overtuigd dat het belangrijk is om je in te zetten voor de maatschappij: Je moet écht kijken wat je kan doen om iemand anders te helpen. " Ik hoop dat ik daar andere mee inspireer. Vanochtend nog, toen fietste ik op straat en werd ik gegroet door de zoon van mijn maatje, een tienerjongen. Ik ben daar echt trots op en hoop dat andere mensen dat dan zien en daar wat van leren.”