Best spannend als je gasten te eten krijgt die je niet kent, die een andere taal spreken, waarvan je niet eens weet met hoeveel ze zijn en of het mannen, vrouwen of ook kinderen zijn. Het enige wat we wisten was dat we op ongeveer 3 gasten konden rekenen, dat we het beste konden starten met nootjes en koekjes en dat een bekende maaltijd welkom zou zijn. Maar ja, wat eten ze in het westen van Azië? Zouden ze pizza of Turks brood kennen? Op de gok dan maar.
Wat een verrassing toen bleek dat het een Afghaans gezin was, met 2 kinderen in dezelfde leeftijd als de onze. Een gezin dat nog maar 4 maanden in Nederland is, maar al heel wat Nederlandse woordjes kent. Met een topvoetballertje. Gelukkig spraken de kinderen al redelijk Nederlands en konden we toch nog iets communiceren, hoewel het soms niet verder ging als het aanwijzen van dingen in huis en ze daar het Nederlandse woord voor leren, terwijl zij ons Farsi leerden. Hopelijk hebben ze meer onthouden dan ik… Omdat het toch wel wat ongemakkelijk is als je weinig taal kunt gebruiken hebben de jongens een poosje samen gevoetbald, terwijl wij een kleurboek uit de kast trokken. Zo konden we in elk geval wat doen tijdens de stiltes die vielen.
Wat leuk dat we uiteindelijk kleurend de maaltijd beëindigen en een doosje oude kleurtjes mee konden geven. Oude, want we hadden de waarschuwing gekregen om geen cadeautjes mee te geven. En als je dan uitgebreid bedankt wordt voor dat oude doosje, besef je weer dat deze mensen echt niets hebben. Maar zoals ik de avond ervoor tijdens een lezing van een Syriër geleerd heb: het belangrijkste wat je nu voor vluchtelingen kunt doen is ze de taal leren. Zonder taal kunnen ze niets en komen ze nergens. En dat is gelukt! Zij zijn wat Nederlandse woorden rijker en ik ken een beetje meer Farsi (opvallend trouwens hoeveel woordjes op Engels of Frans lijken).
Missie = geslaagd.
PS. Mocht je alvast wat Farsi willen leren: koekje = biscuit, sap = juice, kast = commode (of iets wat daarop lijkt), vis = moii. De rest ben ik helaas vergeten.
Jolanda en haar gezin kregen gasten van de noodopvang te eten. De koppeling voor dit contact verliep via Meet & Eat, georganiseerd door het Diaconaal Platform. De Meet & Eat vindt tweewekelijks plaats en levert mooie (soms langdurige) contacten op.
Heb je hulp nodig, wil je je verbinden als vrijwilliger, sponsor of heb je gewoon een vraag? Onze koffie staat voor je klaar! Er is altijd wel iemand van ons aanwezig op maandag, dinsdag en donderdag.